De Weerdt’s Bedden en Matrassen Makerij - 1


Jacob van Lennepkade 207

Met Wim de Weerdt loop ik door onze zomerse, zonovergoten buurt naar de Jacob van Lennepkade, naar de voormalige De Weerdt’s Bedden en Matrassen Makerij. Als jongen kwam hij hier vaak en kent hij de omgeving dus goed, ook al woont hij nu al lang buiten Amsterdam. Hij had tegen mij al het klooster genoemd dat aan de achterkant aan de Makerij had gegrensd. We lopen daarom eerst even door de Kanaalstraat langs het Katharina Gesticht – ook hij weet niet waarom dit niet gewoon school heet – en de ernaast liggende woningen, de locatie van het voormalige klooster*1. Verhalen borrelen bij hem op. Hij wijst me waar vroeger welke winkel zat.

 

Vorig voorjaar had ik in een artikel in deze nieuwsbrief de voorgevel van Jacob van Lennepkade 207 beschreven en vooral de naam van het bedrijf dat nog met grote letters in de voorgevel staat, zoals dat ook voor andere voormalige bedrijven geldt*2. Ik vermeldde dat ik op internet jammer genoeg niets kon vinden over die Makerij. En toen ontving ik van het voorjaar via de website van het Stadsdorp een mail van Wim de Weerdt. Het bedrijf was van zijn vader en diens tweelingbroer geweest, hij kwam er als jongen vaak en hij wist over die tijd veel verhalen. Of ik daar belangstelling voor had.

 

Bij mij thuis had hij al verteld over zijn werk als jonge politieman aan bureau Overtoom: jarenlange infiltratie bij de Provo’s en aanpalende groepen, bij de bezetters van het Maagdenhuis en later bij de krakers. Toen een pand vroeger dan was afgesproken ontruimd werd en hij dus nog niet weggeglipt was, werd hij ook opgepakt en moest drie nachten in een cel zitten. Hij is met zijn 74 jaar ouder dan ik ben, 67 jaar, en werkte dus al toen ik nog netjes in de Haagse school- en later in de Leidse collegebanken zat, in beide gevallen fysiek en emotioneel ver weg van Amsterdam. Maar mijn interesse, mijn fascinatie voor die tijd, is er niet minder om en ik zuig zijn verhalen op.

Wim noemt de film “De Rebelse Stad” waarin hij ook optreedt en terugkijkt op zijn tijd als infiltrant. Dan valt het kwartje, ik herinner me hem in die boeiende film van een paar jaar geleden. Ook Roel van Duijn kijkt daarin samen met Wim en andere kopstukken van toen op die roerige tijd terug.

 

Tegenover het Katharina Gesticht vertelt Wim dat hij gemengde gevoelens heeft over die infiltratie. Het openbaar bestuur had geen idee wat hen overkwam met eerst de nozems en de rebelse bewegingen daarna en kon tegenover die opstandige geest alleen maar orde en tucht stellen. De Provo’s zelf waren nette mensen, maar nogal wat volk eromheen was puur vernielzuchtig. Het was goed dat de politie daar inzicht in had, vond Wim.

Anders ligt het met de ludieke acties om de fiets te promoten en dus het autoverkeer te hinderen. Die waren dankzij hem en andere infiltranten tijdig bij de politie bekend die deze acties in de kiem kon smoren. De auto was in die tijd heilig en had dus alle ruimte nodig. Acties voor de fiets waren dus pure heiligschennis. Hij vond het in terugblik wel jammer dat die acties onder andere door zijn infiltratiewerk mislukt waren.

 

Dan lopen we naar de voormalige werkplaats aan de Jacob van Lennepkade…

Wordt vervolgd

 

*1 In nieuwsbrief 27 van maart 2017 vertel ik o.a. het verhaal van Stadsdorper Ans over dit klooster en de Vincentiuskerk.

*2 In nieuwsbrief 31 van juni 2017 heb ik over de namen van allerlei voormalige bedrijven geschreven die nog op gevels te zien zijn.

 

Gijs Kalsbeek