Parallelle werkelijkheden

Sporen op het asfalt in het Vondelpark bij het Groot Melkhuis

Woensdag 10 januari liep ik met mijn vrouw door het Vondelpark en zag bij het Groot Melkhuis opvallend parallelle sporen op het asfalt lopen. Het was later in de middag, na een paar koude dagn werd de kou minder maar de grond leek me nog bevroren en er zat vocht in de lucht, dat leek me van belang ook al snapte ik niet hoe.

Het zijn geen bandensporen, daarvoor lopen ze voortdurend te parallel over de hele breedte van het asfalt. En als je toch denkt aan fietssporen, dan zouden in de bocht voor- en achterwiel niet precies in elkaars spoor lopen, meen ik. Ik vroeg me af of er misschien minieme hoogteverschillen in het asfalt zitten die wel of geen rijp of zoiets wat op het asfalt te zien is tot gevolg hebben. Maar dan verschuift de vraag naar hoe die hoogteverschillen zijn ontstaan. Bij de aanleg van het asfalt is er nog een wals overheen gegaan, die elk hoogteverschil, inderdaad, platwalst. De volgende dag, het regende een beetje, waren de sporen weg.

Misschien zien sommigen hier het equivalent van magische graancirkels in, hoewel ik de enige wandelaar leek die zich verbaasde over dit natuurverschijnsel, maar voor mij moet het patroon wat je ziet wetenschappelijk te verklaren zijn. Ten minste in principe, want ik sta met mijn mond vol tanden. Dat voelt ongemakkelijk voor deze scheikundig opgeleide schrijver die veel over hoe de natuur werkt meent te weten. De natuur blijft verwonderen, die gedachte biedt troost.

Gijs Kalsbeek