Afsluiting

Het oude stadhuis, Culemborg

Vanochtend ben ik op wandeldag negen redelijk vroeg in Geldermalsen gestart en na een eerste twee uur lopen kom ik aan in Culemborg. Doelgericht, want ik heb hier vaker gewandeld en weet hoe mooi de oude kern van dit stadje is, loop ik naar de Markt. De meeste terrassen zijn nog dicht, maar bij Brownies en Downies kan ik terecht. Jonge Downies bedienen me keurig; eentje komt de bestelling opnemen, een ander brengt die en weer een ander komt vragen of alles naar wens is. De brownies laat ik zitten, ik heb genoeg aan thee. Ik kijk om me heen. Het plein en de bebouwing er om heen liggen er prachtig bij. Alle verhoudingen zijn in een menselijke maat en voelen prettig aan. Dezelfde soort schoonheid als in de vele Italiaanse stadjes waar ik vorig jaar door heen liep.

Toren met poort, Culemborg

Ik kan moeilijk rustig zitten, er kriebelt iets. Het duurt even voor ik snap dat de kriebel in mijn hoofd zit. Het schrijfvirus dient zich weer aan. Ik had mezelf eigenlijk schrijfvrij gegeven op deze wandeltocht van ongeveer twee weken. In Epen (Zuid Limburg) ben ik gestart, waar ik vorig jaar afgepeigerd uit Rome aankwam na een maandenlange wandeltocht door een zinderende en even lang durende hittegolf. Ik ben onderweg naar Amsterdam, naar huis. Het is de schoonheid van Culemborg, van de oude binnenstad waar ik op een terras om me heen zit te kijken, die me over mijn aarzelingen heen trekt. In mijn hoofd begin ik met een verhaaltje, dat geeft rust.

Vier dagen verbleef ik met Margreet in een AirBnB in Maastricht, van waaruit zij allerlei familiebezoekjes aflegde terwijl ik wandelde. Op dag één, vrijdag 26 mei, nam ik de bus naar Epen. Onder een dicht bewolkte lucht waaide een ijskoude noordenwind; ik moest zowel mijn trui als windjack aantrekken. Pas in de loop van de middag werd het aangenaam warm. Met behulp van mijn wandelpaden-app liep ik grote stukken heerlijk over voetpaden door groene velden naar Nuth en vandaar de volgende twee dagen achtereenvolgens naar Susteren en via België naar Stramproy, met telkens slapen in Maastricht.

Wandelpad tussen Epen en Gulpen

Heerlijk loop ik met alleen een dagrugzakje. Wat scheelt dat vergeleken met vorig jaar toen ik elke dag mijn grote rugzak meesjouwde. Dat wilde ik van mijn leven niet meer, wist ik zeker toen ik behoorlijk uitgewrongen en met een protesterende rug in Nederland aankwam. Of misschien kan ik zo’n voettocht van mijn leven wel niet meer.

Na een pauzedag samen met Margreet in Maastricht gaat zij terug naar Amsterdam terwijl ik met mijn spullen verkas naar Weert. ’s Morgens vroeg al kan ik mijn grote rugzak bij de BnB in het klooster van de Zusters Birgitinessen stallen. Dan moet ik nog met de bus naar Stramproy van waaruit ik naar Maarheeze wandel en de dagen daarna telkens vanuit Weert naar Nuenen, Schijndel en Hedel. De zusters hebben een prachtige kloostertuin waar ik ’s middags in een lekker zonnetje kan zitten uitrusten. Na die koude start in Epen, zijn de dagen zonnig met een meestal strakblauwe hemel maar met ook een frisse noordenwind die de temperatuur niet te hoog laat oplopen. Prima wandelweer dus. De natuur is overal overweldigend voorjaarsgroen, nog zonder het kleinste rimpeltje vanwege de droogte en nog zonder het geringste streepje bruin dat al binnenkort de nog verre komst van de herfst toch al zal aankondigen.

Kloostertuin in Weert

 

Kloostertuin in Weert

Dag twaalf. Vanaf de sneltramhalte Amstelveen Meent wandel ik een bescheiden laatste etappe naar huis. In Bovenkerk, op het terras van Silversant, dat tegen de zuidrand van het Amsterdamse Bos aanligt, houd ik pauze. Ik kijk naar de na een verwoestende brand mooi gerestaureerde Urbanus kerk. Even kan ik nog genieten van de dorpse sfeer om me heen voordat ik straks de drukte van Amsterdam weer in loop. Het bijna twee weken wandelen over 270 km verliep prima, maar wat tegen viel was de organisatie: slaapplaatsen vinden die een beetje handig op mijn route zouden liggen en waar ik met mijn grote rugzak een paar dagen zou kunnen blijven. In Den Bosch en in Utrecht waren volgens Booking op veel data nul logies beschikbaar, zag ik tot mijn ontsteltenis. Op minder handige dagen vond ik uiteindelijk in Den Bosch voor een paar nachten een heel appartement in een oud pand in de binnenstad, redelijk dicht bij het station en had ik daarmee een goede plek voor een rustdag.

En in Utrecht was na het drukke weekend met de Pride Grachten Parade alleen in een slaapzaal van de jeugdherberg nog voor een paar nachten een plekje vrij. Een mooie afsluiting van mijn Rome wandeltocht met die enorme variatie aan slaapgelegenheden die ik onderweg aantrof, dat wel. Maar ik moest deze twee weken meer improviseren en dat kostte me meer tijd, energie en onzekerheid dan me lief was. Hoe tevreden ik ook thuiskom, zo wandelen wil ik niet meer, en misschien kan mijn hoofd dat niet meer aan. Ik weet niet goed of ik na al dat solo-wandelen van de laatste 15 jaar nog zin heb in een georganiseerde wandeltocht, waarin logies en bagagevervoer geregeld zijn.

Urbanus kerk in Bovenkerk

Het weerbericht geeft aan dat de wind de komende dagen gaat draaien en uit warmere streken hete lucht mee zal voeren. Ik heb geluk gehad dat ik met prachtig, niet te heet voorjaarsweer gelopen heb.

Nog een uur wandelen door het Amsterdamse Bos, dan zie ik Margreet bij de Roeivijver. Het laatste uur loopt ze vanaf daar met me mee Amsterdam in. Na een kopje thee thuis zal ik heel praktisch met de tram naar het Centraal Station gaan om mijn grote rugzak op te halen die ik daar vroeg in de ochtend in een kluis gezet heb.

Bovenstaand verhaal schrijf ik nadat ik ben bijgekomen van mijn voettocht. Na een thuiskomst nog vol energie werd ik overvallen door een enorme moeheid, een lijf dat niet vooruit wilde en een duf hoofd dankzij een slaaptekort dat ik blijkbaar had opgelopen. Beide had ik niet zien aankomen. Het kostte me een paar lange nachten slapen en zeer slome dagen om bij te komen. Dat is dus ook de leeftijd, denk ik.

Gijs Kalsbeek