Italië 1949, duur 109 minuten.
Regie: Guiseppe de Santis
Acteurs: Checco Rissone, Doris Dowling, Silvana Mangano en Raf Vallone

Over de film: Riso amaro (Bittere rijst) is een film uit de naoorlogse Italiaanse cinema. De film wordt beschouwd als een van de hoogtepunten van de neorealistische stroming naast onder andere Ossessione (Obsessie) van Visconti en Ladri di biciclette (Fietsendieven) van De Sica.

Riso amaro betekent in het Nederlands ‘Bittere Rijst’. Het bitter staat voor de tragiek in de film en de rijst heeft alles te maken met het decor waarin de film zich afspeelt. In de laagvlakten van de rivier de Po, bij steden als Pavia, Novara en Vercelli liggen uitgestrekte rijstvelden. In de maand mei wordt hier door vrouwenhanden de risottorijst geplukt. Onder moeilijke omstandigheden wordt er een maand lang keihard gewerkt door Italiaanse vrouwen die van heinde en verre zijn afgereisd om hier geld te verdienen voor hun gezinnen.

Het succes van Riso amaro is tweeërlei. Aan de ene kant is er de waardering voor het verhaal, het scenario werd genomineerd voor een Oscar. Aan de andere kant is er de smaak van het publiek, die wat minder aandacht besteedde aan de verhaallijn als wel aan de wulpse verschijning van voormalig Miss Rome, Silvana Mangano. De film geeft historische waarde aan een aspect van het leven in Italië van net na de oorlog en is daarnaast een misdaadfilm met dramatiek.
(Wikipedia)